Witam Was w ten świąteczny czas! Chociaż muszę przyznać, że w tym roku wyjątkowo nie czuję tych Świąt. Wiadomo, że dla wszystkich będą one inne niż pozostałe, ale chyba to zamknięcie sprawiło, że grudzień przeleciał mi koło nosa. Mimo że magii u mnie brak, to pierwszy raz przychodzę do Was z recenzją prawdziwej świątecznej książki, więc zapraszam do czytania :)

***OPIS*** 

***RECENZJA***

Wigilijne opowieści to zbiór opowiadań dwunastu autorów i muszę przyznać, że większości z nich nie znałam. Do lektury zachęcili mnie tacy twórcy jak Martyna Raduchowska, Katarzyna Berenika Miszczuk oraz Alek Rogoziński, którego książki już jakiś czas temu zwróciły moją uwagę i chciałam je bliżej poznać, chociaż jeszcze nie miałam okazji. Autor ten mimo kilkudziesięciu stron do dyspozycji, na których nie można stworzyć rozbudowanej historii, naprawdę zaskoczył mnie na zakończeniu. Mam nadzieję, że w przyszłym roku w końcu uda mi się przeczytać jakąś jego pozycję.

Ostatnio się bardzo dużo stresuję, a jednak mimo, że nie wkręciłam się szczególnie w ten wyjątkowy klimat, to uważam, że jest spora szansa, że dla wielu z Was pozycja ta sprawdzi się w tym zadaniu. Mnie niektóre z tych opowiadań napełniły spokojem i ciepłem, a nawet się wzruszyłam. Czytając je robi się przyjmie na sercu, pozwalają przychylniej spojrzeć na otaczającą nas rzeczywistość i poczuć radość.

Raczej nie czytam literatury obyczajowej, jednak opowiadania w tym stylu nie zniechęcały mnie. Właśnie dzięki ich krótkiej formie cieszyłam się tymi historiami i nie miałam poczucia, że brnę przez kolejne strony na siłę, jak to często bywa, kiedy zabieram się za takie książki. Dzięki zróżnicowanym autorom mamy tutaj różne gatunki literackie, dzięki czemu nie zabraknie tutaj nawet smaczków dla fanów fantastyki.

Moi drodzy, polecam Wam Wigilijne opowieści zarówno wtedy, kiedy w pędzie życia nie macie czasu na to, żeby poczuć świąteczny klimat, jak i wtedy, kiedy odliczanie zaczynacie z radością już w październiku. Polecam dla osób, które chcą chociaż na chwilę znowu spotkać ulubione postacie (co umożliwiły nam panie Miszczuk i Raduchowska), a także dla osób, które chcą poznać nowych autorów, bo to doskonała okazja do sprawdzenia, czy odpowiada nam ich styl.

Wesołych Świąt!

Gosia

Za książkę dziękuję GW Foksal. Otrzymałam ją we współpracy barterowej za recenzję zawierającą moją subiektywną opinię.

 Hejka! Jak pewnie już wiecie, co jakiś czas daję szansę polskim autorom, chociaż po kilku nieudanych próbach podchodzę do tematu z dystansem. O książce Ja, diablica słyszałam sporo dobrego już jakieś 5 lat temu, kiedy dopiero wchodziłam w książkowy świat. Nie było mi dane wtedy jej przeczytać, ale tytuł ten przewijał mi się tyle razy, że dzięki licznym pochwałom zapadł w pamięci. Teraz, po 10 latach nastąpił dodruk (oraz powstał 4 tom!) i miałam okazję poznać tę serię. Zapraszam do recenzji!

***OPIS*** 

***RECENZJA***

No dobrze, nie będę trzymać Was w niepewności. Uwielbiam tę serię, naprawdę. Opowiem o plusach i minusach, ale nie ukrywam, że wady wymienię tylko ze względu na szczerość do Was, bo dla mnie, kiedy widzę całość, nie mają znaczenia. 

Zacznę od tego, że książkę tę czyta się bardzo lekko, strona leci za stroną, a ja nie potrafiłam się oderwać. Nie jest to nic elokwentnego, ale również infantylnego, dlatego odbiór jest bardzo przyjemny. Dodatkowym plusem jest humor, umiejętnie wpleciony w treść, dzięki czemu co jakiś czas chichotałam, ale jest on dawkowany w takich ilościach, aby nie przyćmić fabuły. No na pewno bez kilku uśmiechów nie skończycie tej książki ;)

Bohaterowie... No trzeba przyznać, że również mają niecodzienną kreację, gdyż diabeł Beleth, aby zdobyć czyjeś serce postanawia usunąć sobie wszelkie przeszkody. Na przykład planując zabójstwa innego amanta. I muszę przyznać, że czekałam, aż ktoś się pozbędzie Piotrusia, bo kibicowałam Belethowi, a wizja młodego, szalenie atrakcyjnego mężczyzny i nazywanie go Piotrusiem maksymalnie kłóciły się w mojej głowie za każdym razem, kiedy o nim czytałam. Brakowało mu charyzmy, ale z diabła aż nią kipiało, więc można przeżyć. Nasza główna bohaterka jest kobietą, która umarła, trafiła do piekła i nie stała się nagle wojowniczką, która walczy niczym ninja, sieje postrach potęgą. Oczywiście nie jest ona przeciętna, ale autorka nie stara na siłę robić z niej herosa. Właściwie jest czynnikiem zapalnym, przez który ten świat trzeba ratować. I tak, będą sytuacje, kiedy będziecie chcieli wejść do książki i nią potrząsnąć, ale ostatecznie i tak uważam ją za bardzo pozytywną postać.

Akcja nie jest pełna scen walki, intryg, to nie jest pozycja, w której leją się litry krwi i potu, a jednak nie można się oderwać od lektury. Nie twierdzę, że nic tam się nie dzieje, wręcz przeciwnie, ale powiedziałabym, że są to czynności prowadzące do tej finalnej bitwy.

Cóż można powiedzieć o wykreowanym świecie i jego pomysłowości? Mnie temat diabłów i aniołów się jeszcze nie przejadł. Serii z aniołami kilka przeczytałam, ale z diabłami i demonami chyba tylko jedną, a poza tym było to już dawno temu i nie były to duże ilości. Nie spotkałam się jeszcze z wizją piekła niczym Los Angeles, gdzie ludzie trafiają z wyboru, gdyż podczas tzw. targów o dusze sami podejmują decyzję, gdzie chcą trafić. Najgorsi zwyrodnialcy trafiają w inne miejsce, a w Los Diablos osoby, które lubią się zabawić.

Ja, diablica, to książka, przy której bawiłam się świetnie: lekka i przyjemna, a jednak czuję, że cała seria zostanie mi w pamięci i prędko o niej nie zapomnę. W zeszłym miesiącu wyszedł po 10 latach 4 tom i od razu chciałabym powiedzieć, że razem z tą pozycją są one u mnie na pierwszym miejscu, więc jeśli lata temu czytaliście trylogię, to zachęcam do kontynuacji, a ja mam prośbę do autorki, żeby powstały kolejne części :)

Zaczytanego weekendu

Gosia 

Za książkę dziękuję GW Foksal. Otrzymałam ją we współpracy barterowej za recenzję zawierającą moją subiektywną opinię.

 Hejka! Dzisiaj zaproszę Was do recenzji Bratobójcy Jaya Kristoffa. Uwielbiam książki tego autora, jest on niesamowicie pomysłowy, tworzy pozycje bardzo zaskakujące i zdecydowanie nie oszczędza bohaterów, czym wyróżnia się na tle innych twórców. Jak oceniam drugi tom Wojny lotosowej? Czy warto kontynuować tę historię?

 ***OPIS***

Rozbite imperium
Groźba wojny domowej unosi się nad imperium Shimy. Gildia Lotosu konspiruje w celu odnowienia dynastii i zdławienia rosnącego buntu przez zaprzysiężenie nowego szoguna. Nie pragnie on niczego więcej niż widzieć Yukiko martwą!

Mroczne dziedzictwo
Yukiko i potężny tygrys gromu Buruu zostają okrzyknięci bohaterami. Ale sama Yukiko jest zaślepiona rozpaczą z powodu śmierci ojca. Wściekłość i jej zdolność słyszenia myśli powoli doprowadzają ją na skraju szaleństwa.

Nadchodząca burza
Rebelianci Kagé czają się w komnatach pałacu szoguna. Planują spisek w celu obalenia szoguna przed jego wstąpieniem na tron. Nowy wróg zbiera siły. Tymczasem po drugiej stronie oceanu Yukiko i Burru zmierzą się z wrogami, których nie pokona ani katana, ani tygrysi pazur.

 ***RECENZJA***

Miałam przerwę po przeczytaniu pierwszego tomu, który zrobił na mnie bardzo dobre wrażenie, ale po skończeniu Bożogrobia nie chciałam jeszcze rozstawać się z tym autorem.

Świat wykreowany prze Kristoffa jest stworzony z rozmachem i dokładnością, dba on o każdy szczegół. Tutaj właśnie pojawia się czasem problem, gdyż niektóre opisy są zbyt długie lub szczegółowe, więc jeśli akurat nie dzieje się nic znaczącego dla fabuły, lektura stawała się nużąca. Jednak nie było tak przez cały czas, a jedynie momentami, chociaż sprawiały one, że musiałam na chwilę odłożyć książkę.

Jeśli już jesteśmy przy minusach, to jest jeszcze jeden. Rozumiem, że to literatura młodzieżowa, ale przypisywanie bohaterom w wieku średnio 17 lat dorosłych cech i zachowań czasami działało mi na nerwy. Dodałby im po 3 lata więcej i od razu miałoby to inny wydźwięk. Oczywiście to tylko moje odczucia, Wam to akurat nie musi przeszkadzać.

Nie powiedziałabym, żeby byli to bohaterowie, z którymi poczujecie niesamowitą więź na długie lata, ale zostali bardzo dobrze wykonani i na pewno polubicie ich w czasie czytania. Mają swoją historię, indywidualne podejście i punkt patrzenia na sytuację. Na kartach powieści czujemy, że są to osobne postacie, a nie ciągle ten sam twór autora ze zmienionym imieniem. Dużym plusem jest opis relacji między konkretnymi osobami, nieprzerysowane, silne, realistyczne, więź między Buruu a Yukiko jest cudowna.

Na plus i minus jednocześnie uważam zmianę narracji co rozdział. Co chwila zmienia się perspektywa bohatera i zdarzało się, że serce biło mi szybciej, podekscytowana pochłaniałam kolejne strony i nagle... Koniec rozdziału, teraz wracamy do innej osoby. Czasem to była inna, bardzo ciekawa akcja, do której równie chętnie wracałam, ale bywało i tak, że był to jeden z nudniejszych momentów i odkładałam książkę. Mam również świadomość, że inaczej nie dało się tego załatwić, gdyż bohaterowie zajmują się różnymi sprawami w odmiennych miejscach, więc Kristoff nie byłby w stanie napisać Bratobójcy z jednej perspektywy, a gdyby tak się stało, to w ogólnym rozrachunku książka by na tym dużo straciła.

Polecam tę serię zarówno starszym, jak i młodzieży. Na pewno nie jest to pozycja dla młodszych odbiorców, bo bywa brutalnie. Osobiście uważam to za plus, pozwala się to bardziej wczuć w chwilę i lepiej wyobrazić sobie świat, który na właśnie taki jest kreowany - bezwzględny.

Pozdrawiam

Gosia 

Za książkę dziękuję Wydawnictwu Uroboros. Otrzymałam ją we współpracy barterowej za recenzję zawierającą moją subiektywną opinię.

 Hejka! Ostatnio napisałam dla Was kilka postów o serii Czarnego Maga, która zrobiła na mnie bardzo pozytywne wrażenie. Dzisiaj chciałabym Was zaprosić do recenzji finałowego tomu - Ostatniej walki. 

***OPIS*** 

On jest Czarnym Magiem, a ona zdrajczynią. Świat Ryiah runął, gdy odkryła niecne plany króla Blayne'a. Teraz musi zdradzić wszystko, co kocha, aby uchronić królestwo przed wojną. Rozdarta między miłością a obowiązkiem, sercem a rozsądkiem Ry podejmuje się niebezpiecznej misji. Ma pomóc rebeliantom i przekonać przedstawicieli królestwa Pythus, aby zerwali pakt ze skorumpowanym królem Jeraru, jednocześnie oszukując najpotężniejszego maga w królestwie, a zarazem swojego męża. Wcześniej czy później będzie musiała stanąć do walki.

***RECENZJA***

Muszę przyznać, że podczas czytania tej książki naprawę się stresowałam losami młodej magini, a moje emocje można pomnożyć razy dwa. Jestem typem człowieka, który nie cierpi kłamstwa, unika go jak ognia, stresuje go i zupełnie nie umie kłamać. Można też wysnuć wnioski, że gdybym to ja była bohaterką tej pozycji, to długo bym nie pożyła 🤣 Ryiah musi utrzymać w tajemnicy sekrety, od których zależą losy królestwa, a także jej związek z ukochanym, więc napięcie nie odstępuje nas ani na krok. Dodatkowo autorka podkreśla, że to bardzo trudna sytuacja dla młodej czarodziejki. Dziewczyna nie znosi jej dobrze, chociaż jest gotowa poświęcić swoje idealne życie na rzecz większego dobra. Przeżywamy z nią każdy moment, każdą emocję, każdą decyzję.

Styl pisania autorki nadal jest bardzo lekki i czyta się błyskawicznie, jednocześnie nie jest on zbyt prosty czy infantylny. Lektura tej pozycji to sama przyjemność, napięcie jest umiejętnie budowane, dzięki czemu od pierwszych stron nie możemy się oderwać od czytania.

Pierwszy i drugi tom to książki, które bardzo mnie wciągnęły, ale jednocześnie nie było w nich zbyt dużo napięcia. Czytało je się tak dobrze dzięki ciekawej historii i lekkiemu pióru autorki. W 3 tomie pod koniec nastąpił przełom, po którym miałam kaca książkowego, ale czwarty tom ogromnie mnie zaskoczył i po prostu pozamiatał.  Carter decyduje się porzucić pewne oczywiste schematy, które przylgnęły do tego typu książek i po prostu jesteśmy pewni, że dana historia potoczy się w taki, a nie inny sposób, ale autorka mówi stanowcze nie. I mimo, że powiedziałam o "oczywistym schemacie" to sprawa dotyczy bardzo ważnych, kluczowych wątków, dlatego niewątpliwie Was zaskoczy.

Nasi bohaterowie dorastają i widzimy to w ich postępowaniu, a także w spojrzeniu na świat. W pewnych momentach zrobiło się nawet brutalnie, czego również się nie spodziewałam w tej serii, ale zdecydowanie zadziałało na czytelnika, dzięki czemu uważam to za kolejny plus.

Mam pewne zastrzeżenia co do zakończenia (dosłownie samej końcówki), nie jest ona zła, ale miałabym na nią inną wizję. Jest ok, ale czułam, że coś mi się po prostu nie zgadza i powinno to wyglądać inaczej. No cóż, taka była wizja autorki, została wykonana poprawianie, nie jest to coś, co by sprawiło, że zamieniłabym spojrzenie na tę pozycję, bo nadal uważam, że jest rewelacyjna.

Ostatnia walka to cudowne zakończenie serii Czarnego Maga, które koniecznie musicie poznać. Ta książka zszarga Wam nerwy, ale w sposób, jaki oczekujemy tego od autorów. Carter porzuciła pewne schematy i stworzyła pozycję, która zyskuje znacznie wyższy poziom od pozostałych tomów, które również były dobre. Serdecznie polecam młodzieży, a nawet dorosłym.

Pozdrawiam

Gosia 

Za książkę dziękuję Wydawnictwu Uroboros. Otrzymałam ją we współpracy barterowej za recenzję zawierającą moją subiektywną opinię.

Hejka! Dzisiaj przychodzę do Was z recenzją kolejnego tomu z serii Czarnego Maga. Poprzednie części urzekły mnie dzięki stylowi autorki i ciekawej fabule, w której mimo braku szalonych zwrotów akcji, było coś przyciągającego, co nie pozwalało oderwać się od lektury. Czy tym razem autorce udało się nas zaskoczyć?  

***OPIS***

***RECENZJA***

***OPIS***

Bryce Quinlan jest dziewczyną, która w połowie jest człowiekiem, a w połowie Fae. W świecie pełnym magii, niebezpieczeństw i ognistych romansów poszukuje zemsty!

***RECENZJA***

***OPIS***

***RECENZJA***

***OPIS***

 ***RECENZJA***

***OPIS*** 

***RECENZJA***

***OPIS***

 ***RECENZJA***